دل نوشته ها

مادر من فقط يك چشم داشت . من از اون متنفر بودم ... اون هميشه مايه خجالت من بود
اون براي امرار معاش خانواده براي معلم ها و بچه مدرسه اي ها غذا مي پخت
يك روز اومده بود دم در مدرسه كه به من سلام كنه و منو با خود به خونه ببره 
خيلي خجالت كشيدم . آخه اون چطور تونست اين كار رو بامن بكنه ؟ 
به روي خودم نياوردم ، فقط با تنفر بهش يه نگاه كردم وفورا از اونجا دور شدم 
روز بعد يكي از همكلاسي ها منو مسخره كرد و گفت هووو .. مامان تو فقط يك چشم داره 
فقط دلم ميخواست يك جوري خودم رو گم و گور كنم . كاش زمين دهن وا ميكرد و منو ..كاش مادرم يه جوري گم و گور ميشد...
روز بعد بهش گفتم اگه واقعا ميخواي منو شاد و خوشحال كني چرا نمي ميري ؟
اون هيچ جوابي نداد....
حتي يك لحظه هم راجع به حرفي كه زدم فكر نكردم ، چون خيلي عصباني بودم .
احساسات اون براي من هيچ اهميتي نداشت
دلم ميخواست از اون خونه برم و ديگه هيچ كاري با اون نداشته باشم 
سخت درس خوندم و موفق شدم براي ادامه تحصيل به سنگاپور برم
اونجا ازدواج كردم ، واسه خودم خونه خريدم ، زن و بچه و زندگي...
از زندگي ، بچه ها و آسايشي كه داشتم خوشحال بودم 
تا اينكه يه روز مادرم اومد به ديدن من
اون سالها منو نديده بود و همينطور نوه ها شو
وقتي ايستاده بود دم در بچه ها به اون خنديدند و من سرش داد كشيدم

كه چرا خودش رو دعوت كرده كه بياد اينجا ، اونم بي خبر
سرش داد زدم ": چطور جرات كردي بياي به خونه من و بجه ها رو بترسوني؟!

"گم شو از اينجا! همين حالا
اون به آرامي جواب داد : "اوه خيلي معذرت ميخوام مثل اينكه آدرس رو عوضي اومدم"

و بعد فورا رفت واز نظر ناپديد شد . 
يك روز يك دعوت نامه اومد در خونه من درسنگاپور براي شركت درجشن تجديد ديدار دانش آموزان مدرسه
ولي من به همسرم به دروغ گفتم كه به يك سفر كاري ميرم .
بعد از مراسم ، رفتم به اون كلبه قديمي خودمون ؛ البته فقط از روي كنجكاوي . 
همسايه ها گفتن كه اون مرده ولي من حتي يك قطره اشك هم نريختم
اونا يك نامه به من دادند كه اون ازشون خواسته بود كه به من بدن اي عزيزترين پسر من

من هميشه به فكر تو بوده ام ، منو ببخش كه به خونت تو سنگاپور اومدم و بچه ها تو ترسوندم

خيلي خوشحال شدم وقتي شنيدم داري ميآي اينجا ولي من ممكنه كه نتونم از جام بلند شم كه بيام تورو ببينم

وقتي داشتي بزرگ ميشدي از اينكه دائم باعث خجالت تو شدم خيلي متاسفم

آخه ميدوني ... وقتي تو خيلي كوچيك بودي تو يه تصادف يك چشمت رو از دست دادي

به عنوان يك مادر نمي تونستم تحمل كنم و ببينم كه تو داري بزرگ ميشي با يك چشم

بنابراين چشم خودم رو دادم به تو براي من افتخار بود كه پسرم ميتونست با اون چشم به جاي من دنياي جديد رو بطور كامل ببينه

با همه عشق و علاقه من به تو...

..........................................................................................................................................................................

موقعی که این داستان رو خوندم اشک در چشمانم جاری شد که آیا چنین افرادی در این دنیای بی رحم وجود دارند

کسانی که تا آخرین لحظه عمرشان قدر وجود پدر و مادر خودشان رو نمی داند و از داشتنش بهره ای نمی برند

چرا باید چنین افرادی پیدا شوند. مادری که 9 ماه با عذاب و سختی ما را در شکم خود حمل می کند و در هنگام

زایمان که کاری دشوار و سخت می باشد و اگر خدای ناکرده در این حین فوت کند خداوند اجر شهید به او می دهد

و شهید در راه خدا محسوب می شود. اما افراد بسیاری نیز وجود دارند که قدردان زحمات پدر و مادر خودشان هستن

و مثل خدای خود او را می پرستند. واقعا این افراد زندگی بسیار عالی خواهند داشت.

انشالله همگی قدر دان زحمات و تلاش های پدر و مادرمان باشیم و کمتر از گل بهشان نگوییم

چه خوب است که همین الان با خوندن این متن از پای سیستم بلند شویم و دست و روی پدر و مادرمان را ببوسیم

یاحق

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: